Por jest rośliną dwuletnią. Uprawiamy go jednak jako jednoroczną, aby wykorzystać poza jej cebulą, również długie, ciasno upakowane liście. Por nie ma dużych wymagań glebowych. Lubi dużo wody, dlatego też najlepiej udaje się na glebach wilgotnych. Nie znosi suszy. Jest rośliną o silnym systemie korzeniowym, jednak zasadnicza część korzeni lokuje się stosunkowo płytko. Odczyn gleby, w zależności od jej rodzaju, może wahać się od pH 5,8 do 6,5. Uprawiany jest w 2-3 roku po oborniku, choć uprawa wiosenna po jesiennym nawożeniu jest często zalecana.
Bardzo niekorzystnie reaguje na nawożenie świeżym obornikiem, zwłaszcza w warunkach niedoboru wody. Stanowisko pod uprawę musi być odchwaszczone i głęboko spulchnione. Nasiona wysiewamy w marcu pod osłony lub w kwietniu bezpośrednio do gruntu. Pora sadzimy również z rozsady. Odległość między rzędami powinna wynosić około 30 cm, a pomiędzy roślinami w rzędzie – około 10 cm. Głębokość siewu – 1 cm. W okresie wzrostu glebę pomiędzy rzędami należy podlewać, odchwaszczać i spulchniać. Por zawiera dużo witaminy C, prowitaminy A oraz witaminy z grupy B., bogaty jest w potas. Zawiera również wapń, żelazo i magnez. Walorami pora są jego delikatny smak i to, że jest łatwo strawny.
Seler jest warzywem o wysokich wymaganiach glebowych. Wymaga gleb ciepłych, próchniczych i dostatecznie wilgotnych. Stanowisko powinno być słoneczne, ale na odpowiednio wilgotnych glebach znosi lekkie zacienienie. Możemy go uprawiać w pierwszym roku po nawozach organicznych. Dobrym przedplonem dla selera są warzywa kapustne i cebulowe. Selery uprawiamy z rozsady. Nasiona wysiewamy od połowy lutego do początku marca. Ponieważ nasiona potrzebują światła aby wykiełkować, nie przykrywamy ich ziemią, możemy je przykryć cienką warstwą piasku lub lekko wklepać w ziemię. Gdy rośliny mają po 5 liści możemy je wysadzać do gruntu (od połowy maja do czerwca). Seler korzeniowy sadzimy w rozstawie 30 x 40 cm, a liściowy – 30 x 60 cm. Roślin nie należy sadzić głębiej niż rosły do tej pory i nie podwijać korzeni. Zbyt długie korzenie można lekko przyciąć. W trakcie wegetacji selery należy dwukrotnie zasilić nawozem azotowym. Seler korzeniowy jest rośliną dwuletnią dorastającą do 30 cm wysokości. Jadalną częścią selera korzeniowego jest jego korzeń, choć również i jego nać może być stosowana jako dodatek do wielu potraw, głównie zup. Oprócz selerów korzeniowych uprawiane są również selery naciowe , które nie tworzą zgrubienia spichrzowego, a ich częścią jadalną są grube, mięsiste i aromatyczne liście, które można spożywać na surowo lub gotowane. Selery liściowe wymagają bielenia. Zbiór będzie możliwy od końca lata do nastania mrozów. Liście selera zawierają liczne aminokwasy, glikozydy, witaminę C , karoten, witaminy B1 i B2, węglowodany, a także cenne dla organizmu kwas foliowy i chlorogenowy, sole mineralne oraz olejek lotny. Zgrubienie korzeniowe zawiera przede wszystkim znaczne ilości soli mineralnych np. wapnia, witaminy C, B1, B2, karoten oraz kwasy octowy i masłowy, których zawartość wzrasta w miarę wzrostu rośliny. Olejki lotne zawierają kilkadziesiąt składników, które mają właściwości lecznicze. Wszystkie części selera mają działanie moczopędne, przeciwgośćcowe, przeciwzapalne. Sok selera stosuje się w schorzeniach skóry, przy podagrze, przy braku apetytu i w zaburzeniach trawienia. Seler jest doskonały jako warzywo dietetyczne i powinien być spożywany w postaci sałatek i surówek. Właściwości lecznicze ma przede wszystkim seler surowy. Jest przydatny przy dolegliwościach żołądkowych, reumatyzmie, otyłości, schorzeniach pęcherza moczowego. Surówki i soki z selera są też znakomitym środkiem na zachowanie dobrego samopoczucia (oczyszczają organizm z toksyn).
test Mariusz Klimek – Vilmorin
