Ziemiórki (Sciaridae) żyją w rozkładających się szczątkach organicznych podłoża, skąd chętnie przenoszą się na rośliny uszkadzając korzenie, szyjkę korzeniową i części przyziemne.
Są reprezentowane przez wiele gatunków należących do rodzajów Bradysia, Lycoriella i Sciara. Formy dorosłe podobne są do muszek owocowych, interesują wilgotną ziemią w doniczkach. Tam też dorosłe samice składają jaja (100-200 sztuk). Za jakiś czas na powierzchni ziemi pojawiają się larwy długości do 7mm. Są przezroczyste, czarna jest tylko głowa i przewód pokarmowy i te stanowią problem dla roślin.
Larwy ziemiórek żerują gromadnie, w wierzchniej warstwie podłoża, po kilkadziesiąt sztuk. Początkowo są one saprofagami, żerującymi w rozkładającej się tkance roślinnej, a później, w sprzyjających warunkach, przechodzą na pokarm roślinny, żerując w grubszych korzeniach lub zjadając włośniki korzeni. Efektem tego jest zahamowanie wzrostu, a przy silnym uszkodzeniu — zamieranie roślin. Larwy preferują młode, słabo ukorzenione rośliny. Stanowią duże zagrożenie dla sadzonek rozmnażanych wegetatywnie.
Do zwalczania larw ziemiórek, dostępny jest preparat biologiczny – Steinernema feltiae (nicienie) – pasożyt ziemiórek, przeznaczony raczej do stosowania w szklarniach (dostępny okresie wiosenno-letnim). Szybko i ze 100 % skutecznością ziemiórki można zwalczyć chemicznym środkiem ochrony roślin – Nomolt 150 SC, zalecane stężenie 0,05 % (0,5ml na litr wody). Ziemię należy podlać dwukrotnie, w odstępie dwóch tygodni.
Formy dorosłe najłatwiej jest zwalczać za pomocą żółtych tablic lepnych.
